kaç mevsim

kaç mevsimin yağmur mavisinden süzüldüm geldim

ardımda bir demet serçe

yedeğimde

onca rüzgarın kanatlarında serinlemiş ağaç tohumu

onca çiçeklenmiş yaprak

dilimlenmiş ekmek kokusu

canımı nakışlayan

her sabahın ilk ışıkları

daha hiç söylenmemiş sözcükler gibi

sustular

sözlerini unuttuğunuz şarkılarda

onca ayak izi

onca elyazısı

takvim sayfaları

eski fotoğraflar

kurutulmuş çiçekler

paslanmış kilitler

ucu yontulmuş geceler

penceremin önünden geçen onca kar tanesi

yıldız tozlarıydı

avuçlarımdaki bulutların

odalarımıza kirpiklerimize bakışlarımıza sinmiş

hayatın zakkumu

küfrün buruk acısıydı

eridi gözyaşlarıma karıldı

eski balkonlarda kurutulan biber zerdali nane

beni bana erdiren simitçi çocuklar

durdular

yürüdüler

kaldılar

köklerime eriyen ağaçların gölgesiydi

parmak izlerimle yazdığım

şarkımın duvarlarına

ne kalacak geriye canımın yorgun kanat uçlarından

suyun mavisi

ve

karanfil kokusu

yalnızca

bir de

güze yürüyen yaz gibi

yüreğimin biçimini alan hayat

DÜNYA

Dünya, dünya dediğin, senin bir aksin yalnızca.

Bunu idrak ettiğinde ondan kurtulursun.

Sen kurduğun düşlerden daha gerçek değilsin.

Dünya,

senin üşüyen/susuyan/terleyen/gülen/ağlayan tenin...

Bir damlasakızı dünya,

dişlerinin biçiminde.

Bir kile ekmek hamuru,

üzerinde parmak izlerin...

Buraya seyretmeye değil,

seyrolup yaratmaya geldin.

Dünya,

sınırsız oluşun aynası bakip da kendini seyrettiğin.

Göz köklerine düşen görüntüler,

senin öykülerin, anlatmayı seçtiğin...

Durmadan giyinip soyunduğun roller,

terketmen gereken kafeslerin.

Senin kadar sağlıklı,

senin kadar hasta bu dünya;

sencileyin cennet,

sencileyin cehennem...

Tut elinden kendini,

düşleyen, yaratan, seven 'İnsan'a doğru götür.

Zira, yürüdüğün yolda sana,

senden başka engel yok...

Evinde,

yüreğinde sev kendini kıyasıya...