yalnızlaştırır şiir, kimsesizliğin gölgesidir. orada da sakinlik yoktur. ne garip ki hep oraya taşır yaşam bizi. hep uzaktan izlemeyi öğrendim ben. belki yokluk, o imkansız boşluk öğretti suskunluğu. bu kayıtsızlık değil yaşama, etrafımda olup bitene aksine daha çok inanıyorum sevdiklerime, onlardan gelene, her ne ise ona. yalnız bir tek kişi için bile yazılır..
özer aykut
1 comment:
Hektor*
“Bir göçün sesini, sahibine taşıyan karınca…”
Kamburuna tırmanmış. Gene de. Sokağı göğsüyle iterek ilerleyen
ağbicim. Nereye? Dalgaların. Sürüklediği. Evimiz. Şu tarafta şimdi.
Yıllarca. Başkasının kenti için savaştın. Seni. Sadece kendinin kulesi.
Namuslu adamı. Güzelleştirdi acı. Bu. Bu işteki fark. Aramızdaki.
Ah! İmla. İşte ben de teslim oldum. Küreklere yapışan parmaklar gibi.
Rüzgârsız. Havada. Bileğindeki korkuyla. Yüzmeye mi? Kesmeden mi
ellerimi?
Suat Kemal Angı
*Özer Aykut için...
Post a Comment