* 22 *

Dün gece oyundan döndükten sonra, çıfıt çarşısına dönen beynim dağılsın diye bilgisayarın başına geçtim, bana gelen e-postalara baktım, Blog sayfamı ziyaret edenler, nerelerden gelmişler, hangi sayfalarımı izlemişler gözden geçirdim ve ayrılmış olduğum için günlerdir uğramadığım Daviantart.com’daki sayfama yollandım. İyi ki de gitmişim…

Bir de ne göreyim; genç bir gurup, artık o sitede bulunmayan varlığıma aldırmayıp, sayfamı izleme defterlerine kaydetmişler ve beni Daviantart’daki yepyeni, taptaze varlıklarından haberdar edip çalışmalarını göndermişler…
Nasıl sevindim - gönendim, kendimi kalabalık ve çok hissettim anlatamam.
Bu yeni kurulan gurubun öğretmeni, değerli Sanatçı Nur Tanrıöven’i, Daviantart ve bir başka fotoğraf sitesinde, hayranlıkla izlemekte olduğum çalışmalarından tanıyor, biliyorum…
Ama bir başka şeyi de, bunca yıl yaşadıktan sonra iyi biliyorum:
Ne eylersek eyleyelim, allı – pullu neler neler yaratırsak yaratalım, onların hiçbiri, ama hiçbiri, hayata yetişdirdiğimiz evlatlarımızdan daha değerli, güzel ve anlamlı değildir.
Şimdi bakalım kimlermiş bu evlatlar, hayata dair nasıl buğulu düşleri varmış, bu kavanoz dipli dünyayı nasıl değiştirmek, dönüştürmek arzusundalarmış, sayfalarında yayınladıkları toplu fotoğraflarından ve kendileri hakkında yazdıkları bildirimden, aynen tanıyalım, öğrenelim.

RÜŞTÜ AKIN ANADOLU MESLEK LİSESİ FOTOGRAF VE GRAFİK BÖLÜMÜ 3/E Beşiktaş Sergimiz Öğretmen: Nur Tanrıöven

“IŞIĞIMIZI YOL YAPTIK”

Bizler 25 kişiden oluşan, çevremize farklı bakmayı, anı dondurmayı, bakış açılarımızı geliştirmeyi ve gördüklerimizi geniş kitlelerle paylaşmayı amaç edinen liseli gençleriz. Mustafa Kemal Atatürk, tüm Türk Gençliği gibi, bizim de yolumuzu aydınlatan bir ışıktır. Bizler ondan aldığımız feyizle fotografın ışığını birleştirip, kendimize bir yol çizdik…

İlk sergimizi 26 Mayıs 2007 Beşiktaş Meydanı açık alan sergisi olarak düzenledik.

İfsak’ın düzenlediği ikinci sergimizde de oldukça heyecanlı, mutlu ve gururluyduk.

Çalışmalarımızı öğretmenimizle birlikte kimi zaman mutlulukla, kimi zaman aceleyle, kimi zaman aksiliklerle emek vererek oluşturduk..

Bugün burada olmamızı sağlayan ve bizlere fotoğraf sevgisini aşılayan, bizi tüm kalbiyle, tüm samimiyetiyle ve özverisiyle hep yanımızda olduğu, hak ettiğimiz değeri verdiği, bize kendi sevecenliğinden tattırdığı için TEŞEKKÜR EDERİZ...Dileriz ki o karelerin arkasında hep onun ismi olur. Çünkü bizim çektiğimiz her karenin ardında artık bir 'Nur Tanrıöven' adı zihnimizde kalacak..

Bizi kim yerleştirip bu şekilde bir bütün haline getirdi biliyoruz artık hepimiz bir karede bütün bir kompozisyon şeklinde tamamlandık… Umarız "Bizim karelerimize kendi hayal gücünüzü katarak, kendi dünyanızla birleştirirsiniz.

"Başta Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere, ışığımızı yol yapmamızda emeği geçenlere minnettarız.Teşekkürler…

Rüştü Akın Anadolu Meslek LisesiFotoğraf ve Grafik BölümüÖğrencileri..

Pınar FAZLA 1991

Gizem SÜREL 1991

Yeliz KOÇ 1991

Sevda TERZİ 1991

Ceren TOPSAKAL 1991

Demet ÖZKARTAL 1991

Beril ÇUBUK 1991

Çiğdem Suna ŞENTÜRK 1991

İkbal Merve UÇAN 1991

Funda KÖMÜR 1991

Betül ÖZÇELİK 1991

Ecem ORLAN 1991

Özge KARADİŞ 1991

Gizem TÜRKYILMAZ 1991

Emel KARADENİZ 1991

Merve Ece YILMAZ 1991

Seren ŞARAPCIOĞLU 1991

Sena SAKARYA 1991

Neslihan YUMAKLI 1991

Turgay Ozan ÇAĞATAY 1991

Zeynep İrem SÖZER 1992

Zeynep CESUR 1991

Ecem NALÇAKAR 1991

Ecehan İRİŞ 1991
Gizem BALKAN 1991

Sevgili Evlatlar;
size kendimi tanıtayım:
Ben, adı alpay izbırak olan bir garip oyuncuyum.
Tam kırk yıl oldu, adına ‘Sanat’ denilen dipsiz kuyuda debelenip duruyorum,
Fakat, aman yanlış anlaşılmasın, her on kişiden, dokuzunun kendini ‘Sanatçı’ diye adlandırdığı bu ülkede ben sadece bir oyuncuyum.
Gerçek bir sanatçı olabilmek bu dünyanın en zor, işlerinden biridir; bencileyin bir garibin ne haddine.
İşim, her gece insanlara, girintilerine hayatın gerçeklerini gizlediğim masallar anlatmak…
Başka bir deyişle bir hayal/kurucu da diyebilirsiniz bana…
Ömrümün geride kalan bir on yılında, kurduğum hayalleri genç insanlarla tartışmak ve irdelemek için, Ustanız Nur Tanrıöven gibi öğretmenlik de yaptım.
Oyunculuk hayatımın en güzel yıllarıydı onlar…
Çok hoş ve büyülü bir iştir öğretmeye kalkışmak, çünkü bir öğretmen, öğretmeye soyunduklarından daha fazlasını öğrenir, giyinir öğrencilerinden.
Nazım Hikmet Usta’nın beni büyüleyen bir saptaması vardır, diyor ki:
“Bir evlat anası-babasından daha büyük, evladından küçüktür.”
Çok doğru, yerli yerinde bir bakıştır bu…
Gençler ‘Zaman’ın doğası gereği, yaşlılardan, daha ileride, daha donanımlı bir bigi birikimine doğarlar…
Bu yüzden daha hızlı düşünür ve yaratırlar…
Yaşlılardan eksik olan yanları, deneyim dağarcıklarının az ve küçük olmasıdır sadece.
Görmüş geçirmiş ihtiyarlar, sanırım bu nedenle, gençlere deneyimlerini aktarmak, yararlandırmak adına çok konuşuyor gibi görünebilirler.
Ama ben ihtiyarlığımı öyle şeçmedim hiç, bana sorulmadığı sürece konuşan biri olmadım…
İnsanların işlerine burnumu sokmaktan hiç hoşlanmam.
Sesizce gözleyip, dinlemekten büyük bir tad alırım.
‘Yol’larımı hep böyle yürüdüm…

Görüyorum ki bir yolculuğa çıkmışsınız; kutlarım sizi, soluğunuzun uzun, birlikteliğinizden doğan gücünüzün parçalanmaz, dağılmaz olmasını dilerim.
Ama daha çok “IŞIĞINIZI” kutlamak isterim.
O ‘Işık’ kendimi bildim bileli, benim de ‘Yol’umdur…
Sizlerle minicik bir sırrımı paylaşmak istiyorum:
Oyuncular, garip takıntıları olan yaratıklardır.
Kimileri, her gece oyun başlamadan önce, yüzleri kara çıkmasın, başarıları sürsün, oynarken başlarına bir terslik gelmesin diyerek dua ederler…
Ben bunu asla yapmam, zaten dua etmesini de pek bilmem, hele hele, birilerinden bir şeyler istemeyi hiç beceremem.
Beni yaratanın, varlığıma kendi varlığından katıp armağan ettiği yaratıcı enerjiye inanır, şah damarlarımda devinen o kutsal ışıkla bütünleşirim.
Ben her gece oyun başlamadan önce sahne gerisinin en karanlık ve ıssız bir köşesine gider, gözlerden ırak kaybolur, önce bana oyuncu olma yeteneğini armağan eden ‘Evren’e; sonra da hala oynamakta olduğum sahneleri, öğrenim gördüğüm okulları, çatısının altında özgürce yaşadığım ve kendimi ifade ettiğim ülkemi bana armağan eden Mustafa Kemal Atatürk’üme bütün gönlümle teşekkür ederim.
Kemal Paşa’mın güzel yüzünü gözlerimin önüne getirir, o zarif parmaklı elini saygı ile, minnetle ile öper, başıma kor, işime başlarım.
Kırk yıldır, oynadığım her gece, hiç sektirmeden yaptım bunu…

Sevgili evlatlar;
bundan böyle takipciniz olacak ve beni heyecanlandıran çalışmalarınıza bu sayfada yer vereceğim.
Beni izlemek için gösterdiğiniz zerafete bütün gönlümle teşekkür ediyorum.
Kesişen yolları ile sürüp giden bu hayatı yürümek ne kadar güzel…
Yarın başlayacak olan 2008 Yılı sizinle daha ışıklı ve güzel olacak.
Sizler varsınız ya, ülkemin yarınlarından endişe edilecek hiç bir neden bulamıyorum…
Işıklı yolunuz açık olsun…

* 21 *

Yeni Yıl için herhangi bir dileğim olmayacak.
Çünkü ne dilersem dileyeyim artık hiçbir şeyin değişmeyeceğini bilecek kadar yaşlandım…

Gene savaşlar hiç bitmeyecek, insanlığın anayurdu olan doğa insanlar tarafından kıyasıya tahrip edilecek, en güçlü olan, ufacık çıkarları adına, hiçbir sınır tanımadan yakıp, yıkıp, ilerleyecek, ama ilerlerken, gasp edip, darp edip, kuşatıp, saldırıp, ağzından akıttığı zehirli salyalarla yürüdüğü yolları, insan kanına, hayvan kanına, yaprakların özsuyuna bulayıp, kirli emellerini, tertemiz hayatlardan teslim alırken, “ben insanlıktan, sonsuz barıştan, medeniyetten yanayım!...” nutuklarını atmaya devam edecek, gene şiştikçe kabaran, kabardıkça hayatın soluğunu boşaltan, emen, tüketen insan egosunun, fitnesi-fücuru-dedikodusu, yalanı/dolanı, riyası, dalkavukluğu, ihaneti, ikiyüzlülüğü, hayatı çıfıt çarşısına döndüren bitmez/tükenmez yargıları hiç tükenmeyecek…

Vazgeçtim artık her gelen Yeni Yıl’da birbirinden güzel dilekleri sıralayıp, asla gerçekleşmeyecek dualara “Amin” diyerek kendimi aldatmaktan.

Çünkü;
bizler idrakimizi değiştirmedikçe, hiç, ama hiçbir şey değişmeyecek.
“Ben ve Öteki” söyleminin zincirlerini kırmadığımız sürece gelen her Yeni Yıl bir öncekinin aynısı olacak.
‘Ben’ liğimizi, sevmekten ziyade korkmayı seçtiğimiz tanrı’yı bile ‘Öteki’ leştirerek yanlış bir denklemde var edip gerçekleştirmeye, çalışıyoruz.
Oysa bir Kızılderili şamanın dediği gibi “ tanrı taşta uyuyor”…
Yaratılmış her zerre ‘Bir’ olan ‘Biz’ i tanımlar yalnızca…
Denklem çok açık, seçik ve yalındır:
‘Bir’ + ‘Bir’ = ‘Bir’…
Yani, tanrı bizde, biz de onda uyuruz…
‘Zaman', kol kola, iç içe ilerler yaratılmış her zerre ile, taş bize benzer, biz de taşlara benzeriz…
Ötekileştirdiğimiz her kavramı yargılar, yargıladıkça çekinir, korkarız…
Oysa ‘Evren’in yaratılış denklemi, salt ‘SEVGİ’ üzerine, karşılık beklemeden sevmek adına kuruludur.
Bunu idrak edebilseydik, bir damacana petrol uğruna, kundaklarında uyuyan bebekleri öldürmezdik.

“Karnı aç komşunun yanında tok karınla uyunmaz!...” söyleminin hala pek güncel olduğu günleri yaşamaktayız…
Birinin yüreğinden kopya çekilen bu söylem, bir gün sonra bitmek üzere olan bu yılın başında da pek günceldi…
Ama, “Haydi sana güle güle” diyeceğimiz 2007 boyunca, aç komşularımız azalacağına, sayamayacağımız (ben istatistiklerin yalancısıyım) kadar çoğaldılar…

Şu ‘An’da bizim ölçtüğümüz ‘Zaman’ 00:15’i gösteriyor ‘Biz’e iyi geceler diliyorum…

Jacques Loussier: Bach fugue No. 5 D major WTC

Dinleyin dostlar...
Bakalım beğenecek misiniz benim güzel ustamı?...

* 20 *

Dün sabah uyanır uyanmaz, Jacques Loussier nöbetim tuttu gene …
Her daim kıyıcığımda duran albümlerinden birini aldım dinlemeye başladım sevgili ihtiyarımı.
Onunla akrabalığım 1960’larda konservatuar öğrenciliğim yıllarında başlamıştı.
Pek bir Varoluşcuyduk o yıllarda, daha Marks ve Engels’le tanışmamıştık, burnumuzu Sartre ve Camus metinlerinden kaldırmıyorduk.
Deri ceketlere, kadife pantolonlara hayli düşkündük, ille de süet botlar giyiyor, kalın kemik çerçeveli gözlükler takıyorduk.
Kimilerimiz gece/gündüz güneş gözlükleri ile dolaşıyordu, Fransız filmlerinin karelerinden kopmuş, fırlamış gibi.
Sinematek’de seyrettiğimiz Avrupalı öyküler başka şeyler söylüyor, söyletiyordu.
Hele hele bizler, sanatla iştigal eden genç adamlar, kadınlar, çok farklı, afili, sürüyü terk etmiş hissediyorduk kendimizi.
’60 Anayasası’nın keyfini sürmekteydik.
Özgür, aykırı sözcükler uçuşuyordu havada…
Hiç duymadığımız tınılar…
The Swingle Singers’ı yeni keşfetmiştim, Johan Sebastian Bach’ı, ‘jazz’ın, ‘swing’ kanatları ile uçuran o mucizevi gurubu dinliyordum durmadan…
Almanya’da öğrenim görmekte olan bir arkadaşıma, neredeyse küçük bir servet ödeyerek, J.S. Bach'ı yorumladıkları Long Play’lerinden birini getirtmiştim.
Plak çok dinlenmekten çatırdayarak inliyordu, ama dinliyordum keyifle hiç bıkmadan.

Bir yaz tatiliydi.
Okul arkadaşlarım, Mehmet Keskinoğlu, Rümeysa Bozdağ (şimdi ikisi de yoklar buralarda) ve ben, hiç aklımdan çıkmayan bir İstanbul gecesinde, Komet’in evinde kafa çekip, felsefeler uçuştururken, gene The Swingle Singers dinleniyordu.
Bir ara Komet, “Beyler bunlar da güzel ama bir de Jacques Loussier dinlemeliydiniz, herif akıl almaz işler yapıyor Bach üzerine…” deyiverdi.

Bunu duydum ya, artık kim tutardı paçamdan, hemen araştırmaya başladım.
İlk öğrendiğim Loussier’nin, daha 1950’lerde, Bach’ı ‘Jazz’ca söyleyen ilklerden biri olduğu idi.
Aslında çok sıkı bir klasik müzik eğitiminden geliyordu, Fransa’nın bu disiplinde tanınmış, ünlenmiş piyano ustalarından biri idi.
Ama, aniden rotasını kırmış, bir trio kurmuş, yepyeni düzenlemelerle, çılgın jazz sularında J. S. Bach’a yelken açtırmıştı…
Yalnız Bach’a mı; Vivadi, Ravel, Satie, Debussy, Handel ve Mozart’a da
Bir küçük servet daha ödeyerek, Loussier’nin plaklarından birini daha getirttim Avrupa’dan…
O gün bu gündür kan bağımız Jazz’dan akrabam oldu kendisi…
O çalarak, ben de dinleyerek birlikte yaşlandık desem yalan olmaz.
Üzerinde çalıştığım bir dolu rolü, sadece onu dinleyerek yorumladım.
Yakın zamanlarda sahnelenen “Gerçek Çeşitlemeleri”nde oynadığım Abel Znorko bunlardan biridir.

Şu anda gene Loussier'yi ezberlemekteyim…
Ama, birden geliveren bu son nöbette çok farlı bir gerçeğin ayırdına vardım:
Ben ne zaman anlatmayı çok önemsediğim bir şey üzerine kekemeleşiyorsam, sözcükler saklandıkları yerlerden çıkmaya inat ediyorlarsa, kendimi yetersiz, yeteneksiz bir ahmak gibi hissediyorsam, Loussier’ye savruluyor, ondan medet umuyorum…

Swinging Bach Live Concert2

* 20 *
Önce,
tedavi edilemez bir 'jazz'hastası olarak kendime;
sonra,
Sevgili Meryem Ana'ya armağan ediyorum.

* 19 *

I.

bir yıl daha bitiyor

İşte bu kadar duru, bu kadar yalın

bu kadar el değmemiş

sıradan bir gerçeği daha

kolları bağlı hayatımızın

bir şiire nasıl dahil edilir bir yılın son günleri

her sonda her başlangıçta ve her defasında

alır gibi bir başkasını karşımıza

perdeler çekip, ışıklar söndürüp

oturup yatağın içine bir başımıza

sorgulamak kendimizi

öğrenmek ikizin anadilini, ikinci belleğimizi

öğrenmek kendimizle hesaplaşmanın buzul ilişkilerini

bu aynaların dehlizlerinde gezinirken görürüz

karanlık günlerimizin kenar süslerini

biterken bir yılın son günleri

biliyoruz takvimler belirlemez değişimin mevsimlerini

gençlik ikindilerini

kargınmış bir çocuktuk büyüdüğümüzden beri

II.

bir yıl daha bitiyor

düşlerim, tasarılarım, yarım kalmış onca şey

her yıl biraz daha kısalıyor öncekinden

bana mı öyle geliyor

yoksa daha mı hızlı ilerliyor zaman

insan yaşlanırken?

III.

kırdım mı incittim mi birilerini

kimleri kazandım, yitirdiklerim kimler?

kendimi yineledim mi yazdıklarımda?

yeniden düşünmeliyim

dostluklarımı, ilişkilerimi

dağınık yatağım, mutsuz yatağım

çoğalttın mı eksiklerimi

gözlerim çocukluk fotoğraflarında mı kaldı

yitirdim mi yoksa masumiyetimi?

borçlarımı ödedim mi?

doğru seçtim mi soruların fiillerini?

tırnaklarım kesilmiş, dişlerim fırçalanmış, saçlarım taranmış,

giysilerim ütülü, odam düzenli mi?

ödünç aldığım kitapları geri verdim mi?

geri verdim mi aldıklarımı:

aşkları, dostlukları, sevgileri, güvenleri, bağları

kitaplara ,sayfalara, satırlara borcumu ödedim mi?

yokladım mı duygularımı

hala sevebiliyor muyum insanları?

ovmalı gümüşlerimi, bakırlarımı, cila geçmeli ahşaplarıma

ovmalı umutları

saklı tutmalı gelecek inancını, yarınları, eksik etmemeli ağzımızdan

hançer kıvamındaki karamizah tadını

şimdi oturup uzun bir hasretlik mektubu yazmalıyım Yavuz'a

sonra köşe başından bir demet çiçek alıp öyle başlamalıyım akşama

yeni bir yıla

ama nedense her şeyin tadı dağılıyor ağzımda

bir sap çiçek mi taşısam yoksa ağzımın kıyısında

aydınlık rengi vursun diye gözlerimdeki buluta

MURATHAN MUNGAN

* 18 *

Hiç yakıştırmıyordum kendime;
Ama yaşlanıyor muyum ne ?…
Her yıl biraz daha ağır geliyor,
çabuk iyileşmiyor,
soğuk/algınlıkları,
gönül/kırıklıkları…
Artık kabullenmeli miyim ne ?...

* 17 *

Oruç Aruoba okuyorum.
Daha doğrusu defalarca okuduğum kitaplarında, altını çizdiğim tümcelerine yeniden bakıyorum.
Zaman kendini ören ne efsunlu bir dantel.
Kimi altını çizdiğim tümcelerini, o sıralarda hangi duygularla benimsediğimi, neler hissettiğimi, algıladığımı anımsıyorum.
Öyle tümceleri var ki, onları neredeyse noktası, virgülüne kadar tekrarlamış, tıpkı basımlar gibi aynen yaşamışım.
Ama Oruç’a yeniden bakındıkça, hınzırca güldüğüm de oluyor.
Hayatımda öyle olaylar hatırladım ki, sırf Oruç’un beni çok etkileyen ezberini bozmak adına, tersine kararlar almışım…
Bir dolu da iş açmışım başıma.

Oruç’u tanıdığım geceyi anımsıyorum…
Ankara’lı karlı bir kış gecesi idi, yanılmıyorsam Bilge’nin yaş gününü kutluyorduk…
Füsun ve Metin’de davetliydiler…
O gece cidi mi ciddi felsefecilerin huzurunda Metin ve ben dut gibi şarhoştuk.
Artık ne Bilge var ne Metin...
Her neyse, mavrayı bir yana bırakalım, ne buyurmuş sevgili Oruç yeniden okuyalım:

“İsteyerek ölen kişi ile istemeden ölen insan arasında temelden kökten bir fark vardır.
İlki herşeyin ötsine geçmiş olmakla huzurludur.
Ötekisiyse hiçbirşeyi çözememiş olmakla huzursuz.
Bitmeyen sükunlu gece ile kabir azabı arasındaki fark da burda yatsa gerek.”
YAKIN S:62

İşte düşünmek diye buna derim ben.

* 16 *

Suat Kemal Angı,
Daviantart.com’da kazandığım ikinci şair…
O sitede, “cahilzaman” rumuzu ile, şiirlerini, düşüncelerini ve fotoğraflarını yayınlıyor.
O bir şair, çevirmen, düşünür, fotoğrafcı ve bence en önemlisi, mükemmlel bir dil işçisi…
Son derece donanımlı, hayata ve edebiyata kimselerin cesaret edip de bakamadığı noktalarda duraklayıp bakabilen, gördüklerini hiç sakınmadan, ödün vermeden, ama süzülmüş bir zerafetle söyleyen biri Suat Kemal Angı.

Altıkırkbeş Yayınevi tarafından basılmış olan son dört kitabı, “NEY”, “Ş”, “KANKURUTAN” ve “BECKETT” (Samuel Beckett’in çevirdiği şiirleri) çıktı çıkacak, dağıtımı bekliyor.
Çok beğendiğim iki şiirini ve bir fotoğrafını tadımlık olarak paylaşıyorum...


KORKU
alnımda yürüyen ordu yenildi
atlar aç kılıçlar mutsuz
düşeceği yeri düşünüyor hâlâ oklar
acının sadece bir biçimiyim
gün batıyor dostlar

değişiklik yapmanın zamanı değil
vahşice seyretmenin
tuzaksam tuzağım kendime
yorucu bir günün akşamı
yağmurla yıkanmak isteyen
bir ağacım sadece
canına kıyarken insanlar
en yalnız en sahici yerlerinde


PANİK
düşleri anımsamak
bir tuzak
için koşmak
geyik kurşundan kaçar
şair imgeden
yaşamak için
seni her gün
can havliyle sevdim

* 15 *

Kendimi bildim bileli kediler hiç eksik olmadı hayatımdan.
Soluk almaya devam ettiğim her günümü, onlara duyduğum sevgiyi besleyip büyüterek yaşadım.
Sanıyorum, sanmaktan da öte sanki biliyorum, bu sevgi, annemin genlerinden eriyip süzüldü benliğime.

Kedilere amansızca vurgun biriydi anacığım.
Her evlat gibi bende pek sevdim annemi; ama, ona en çok, kedileri ve tiyatroyu sevdiği için hayran oldum.
Çocukluğum, Ankara’nın güzel semtlerinden Kavaklıdere’de geçti.
Adından da belli değil mi, Kavaklıdere, o tarihlerde, ortasından bahar mevsimlerinde coşup şırldayan bir dere geçen, bağlık-bahçelik, kedisi, köpeği, serçesi bol bir semtti .
Kavaklıdere’de birlikte yaşadığımız Anneannem – Büyükbaba’mın bağ evinde doğdum, büyüdüm.
Evimiz bir dönümlük bir meyva bahçesinin ortasına kurulu, çok şirin bir yuvaydı.
Çocukluğumun mevsimleri, evden daha çok, birbirleriyle sıkı-fıkı dost kedim ve kangalımla, alt alta, üst üste, kuşlar ve ağaçlarların arasında bu bahçede geçti.
Yaratılmış her şeyi sevmeyi, ama ağaçlara tapınmayı o bahçede öğrendim.
Büyükbabam son derecede titiz bir beyefendiydi, eşref-i mahlukatın hayvan diye kodlanmış olanları eve girsin asla istemez, izin vermezdi.



Ama pek sevdiği kızını ve beni kıramadığından, kedimiz Gümüş’ün özellikle, kış ayları, ayaza çekmiş, buz kesilmiş Ankara gecelerinde, kısa bir süre de olsa, içeriye girip ısınmasına ve bize kendisini sevdirmesine göz yumuyordu.
Gümüş, şahsına tanınan bu ayrıcalığın farkındaydı, eve girer sevinir, sevindirir, sobanın yanında sevgiye ısınır, doyar, kucağımdan kalkıp kapının yanına gider, dönüp yüzeme
“Haydi, açsana kapıyı, ben gidiyorum...”
gibilerden bakar beklerdi...
Bir kez olsun,
“Bak, bizim ihtiyarı kızdırmayalım, artık senin gitme zamanın geldi.”
demek zorunda bırakmadı beni.
Gümüş, kendi türünü pek andırmayan bir güzellikti.
Kediler, fazlaca mıncıklanmaktan, aşırı sevgi gösterilerine maruz kalmaktan hoşlanan kimlikler değildir...
Onlara, onların istedikleri zam(an) ve sürelerde yaklaşabilirsiniz...
Ama Gümüş öyle değildi, onu yaratan Evren’in ‘Karşılıksız Sevgi’sinden nasibini bolca almış bir gökkuşağıydı O.
Sevmek ve bolca mıncıklanmak hayatının en vazgeçilmez besiniydi.
Şişman tüy torbasının, gerçekten gümüş ışıltılatını yansıtan tüyleri yüzünden, annem ona Gümüş adını vermişti.
Sessiz, munis, ağırbaşlı, tok gözlü bir ‘Can’dı...
Önüne koyduğumuz yiyecekten başka bir şey yemeye kalkıştığını hiç hatırlamıyorum.
Yediği her yemekten sonra, yalanıp temizlenmeden önce gelir, sürtünerek teşekkürlerini bildirirdi.
Sanırım beni annemden mek parmak daha çok seviyordu...
Kediler gözlerden ırak yerlerde ölürler.
Artık çok ihtiyarladığı için eve almıştık...
Hastaydı, veteriner az günü kaldığını söylemişti.
Ne zaman kaçacak, yılkıya gidip gözden kaybolacak diye bekliyorduk.
Bir sabah uyandığımda battaniyemin altında ayaklarımda bir yumuşaklık hissettim.
Battaniyamden sıyrıldım, bir de baktım Gümüş uyuyor...
Dokundum ona ve ömrümde ilk kez ‘Ölüm’le tanışıp tokalaştım...
Gümüş, bana hayatı kıyasıya ve hiç bir karşılık beklemeden sevmek konusunu öğreten çok değerli, belki de ilk öğretmenimdi...
O’nu yıllar sonra burada anmaktan gurur duyuyorum.

* 14 *

Karen Boyd

"Damağındaki yarayı yokladı diliyle, ılık ve duru bir kan akıyordu ağzına. Asırlara ve yollara rağmen acıtmak istiyordu sevdiklerini. Yarım , tamamlanmamış bir soğukluk bir kez daha genleşiyordu içinde. Kalemle uzun bir çizgi çekti kağıda. Yazmalıydı. Yoksa çok üşüyecekti."

özer aykut

(filler mezarlığı)

Beni çok etkileyen bu metni, tüm çalışmalarımı silip ayrılmış olduğum Daviantart.com sitesinde kendisi ile buluşmaktan gerçekten çok mutlu olduğum şair özer aykut’tan ödünç aldım.
Hep öyle değil midir zaten, değerli yazarlardan ödünç aldığımız simyalı tümceleri, dizeleri, canımızın girintilerinde gezindirip tekrarlayarak farklılaşır, değişir, , güzelleşir, ışıldarız…

özer aykut’un beni derinden etkileyen mahareti, son derece yoğun, katmanlarıyla üst üste birikmiş, kavranması-algılanması bir haylı çetin olan hayatı, kısacık hatta minicik bir mimariyle anlatır, kavratır ve algılatır olması.
Ve de bunu dervişane bir kendini bilmişlik, dupduruluk, yalınlıkla, dillendirmesi…
Doğrusu adının ve soyadının baş herflerini büyük harflarle yazmayan bir yazarın önünde en çok sevgiyle, sonra da saygıyla eğiliyorum…

* 13 *

KENDİ OLARAK SANA GELEN
Kendi olarak, sana gelen-

sana gereksinimi olmadan, seni isteyen-

sensiz de olabilecekken, senin ile olmayı seçen-

kendi olmasını, seninle olmaya bağlayan- -

O, işte

Oruç ARUOBA

* 12 *

***

özlediğin, gidip göremediğindir;ama, gidip görmek istediğin
özlem, gidip görememendir; ama gidip görmek istemen
özlediğin, gidip görmek istediğin-ama gidip göremediğin
özlem, gidip görmek istemen-ama, gidememen, görememen
gene de, istemen

***

Özlem, yarın neler olacağını bilmeden,

yarın, hep, dün olmuş olanların -

bugün, olmasını , ister...
Özlem, zamanı, karıştırır, işte...
Özlem, zamansız olmak ister -

olur da....

***

Özlem, uzaktan, saatlerce zamanın ve kilometrelerce uzamın ötesine uzanıp-

yanıt alamayacağını bile bile - sorar;

" şimdi orada, yattın mı - rahat mısın?-

uyu artık-"...

"Allah rahatlık versin -"...

***

Özlem, yeri gelir, buruşturulup bir kenara atılmış boş sigara paketi gibi olur -

öyle hisseder kendini özleyen...

***

Özlem sana, yanlızlığının değerini de öğretir, yakıcılığını da...

Oruç Aruoba

* 11 *

***

“Söz vermiştim kendi kendime:Yazı bile yazmayacaktım. Yazı yazmak da, bir hırstan başka ne idi? Burada, namuslu insanların arasında sakin, ölümü bekleyecektim; hırs, hiddet neme gerekti? Yapamadım. Koştum tütüncüye, kalem, kağıt aldım.Oturdum. Adanın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkarttım. Kalemi yontuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım...”

"Haritada bir nokta"

***

“Yazı yazmam için bana çiçek, kuş özgürlüğü değil, içimdeki aşkın, deliliğin, oturmaz düşüncenin özgürlüğü lazım. Küçücük özgürlükler değil, alabildiğine yüz verilmiş bir çocuk özgürlüğü istiyordum.”

Sait Faik ABASIYANIK

* 10 *

Kerim Ağabey,
sabaha karşı düşüme geldi.
Konuşmuyordu öyle susuyordu,
nur yüzünden hiç eksik etmediği
gülücüğüyle.
Ağlamaya başladım,
başını salladı,
“sakın yapma!...” gibilerden.
O,

sahneden başka bir yerde asla ağlamazdı,
gülerdi,
güldürürdü,
hep gülerdi.
“Ustam çok özledim seni…” dedim;
“ben de…”
dedi o güzel sesiyle…
Uyandım,

baktım gerçekten ağlıyorum…

* 9 *

yastığımı
koltuğuna bıraktım
eskimiş ankaralı anılar
uyusun diye

* 8 *

(…)
Ahmet Abi, güzelim, bir mendil niye kanar

Diş değil, tırnak değil, bir mendil niye kanar

Mendilimde kan sesleri

Edip Cansever “Mendilimde Kan Sesleri”

* 7 *

akşam usulca inerdi
kavakların ucundan
kenarsuları eprimiş
yapraklarına
bir ilkokul defterinin
annem hep
oturur beklerdi
konuk elleri
pencerenin pervazında
babamın dairesinden dönüşünü
akşam inerdi usulca

* 6 *

Afşa Adası, Araplar Köyü'nden kardeşim Korhan Uygut'tan bir bayram tebriki aldım aynen şöyle diyor:

"Alpay abi;bayramınızı kutlar,sağlıklı ve huzurlu nice yıllara dilerim.sizin gibi değerli bir insanı geç tanıdığım için(bunda internetin de etkisi var)çok üzüldüm.bütün köy gençlerine sizin burada yaptıklarınızı aktarıp fotoğrafları gösteriyorum.blog sayfanızdaki yazıları okutuyorum.ilgilerini çekiyor.ve anlıyorum ki yeni gelen nesil inanın artık daha duyarlı olmaya başladılar.Ve inanın yine köylüler biz köylüyüz burası yine huzurlu herkes yine aynı sizin zamanınızın insanları gibi.saygılar."

* 5 *

2.
Güneş bulutların altındaysa,
ya doğuyordur
ya da batıyor.

6.
Renkler çekildi denizden
Bulutlar ürkek
Kayalar örtündü teker teker
Martılar tedirgin

Son bir kızıllık
Uzanıverdi koyu sulara
Ürperdi dalgalar
Parıldadı kayalık kara kara

Uçuk mavi şimdi deniz
Grilere dalmakta
Dalgalar hareketli yeniden
Karanlık umuduyla.

7.
Dünya bana doğru dönüyor,
ama kimseyi yakınıma getirmiyor –
sadece güneşi alıp uzağıma götürüyor.

20.
En değerli aydınlık,
karanlıktan sonraki, ve,
önceki aydınlıktır.

21.
Felsefe yapmak, kişinin,
gelemeyeceğini bildiği birisini
beklemesine benzetilebilir.

ORUÇ ARUOBA / “tümceler” / AKŞAMÜSTÜ TÜMCELERİ


Hayatımdan bir akşamüstü daha eksildi...

* 4 *

Tiyatro sanatçısı Savaş Dinçel, vefat etti.Evinde iç kanama geçiren Dinçel (65) ambulansla kaldırıldığı Memorial Hastanesi'nde yapılan müdahalelere rağmen kurtarılamadı.Memorial Hastanesi Kalp Cerrahisi Başkanı Prof. Dr. Bingür Sönmez, hastanede yaptığı açıklamada, Dinçel'in ağır iç kanama neticesinde hayatını kaybettiğini belirterek, gece rahatsızlanın sanatçının, hastaneye getirildiğinde şoka girmiş olduğunu söyledi.Prof. Dr. Sönmez, bir saat boyunca “geri getirme çalışması yaptıklarını” ifade ederek, başarılı olamadıklarını kaydetti. Sönmez, “Kendisi Ekim ayında göğüs aort anevrizması nedeniyle hastanemizde ameliyat olmuştu. Ölümüne neden olan rahatsızlığın bu ameliyatla bir ilgisi yok” dedi.Dinçel'in yoğun şekilde sigara içtiğini ifade eden Prof. Dr. Sönmez, sanatçının, ameliyattan sonra sigarayı bırakacağına söz vermesine rağmen bunu yapmadığını anlattı.Hastaneye gelen tiyatro sanatçısı Müjdat Gezen ile Mehmet Ali Alabora, Dinçel'in eşi Sumru Dinçel ve yakınlarına baş sağlığı diledi.

20 ARALIK 2007

10:23

güle güle

sevgili Savaş

gittiğin boyutta da

yıldız kayıyor mu

bizimkilere selam söyle

Kerim Afşar Usta'mı

gördüğünde onu çok özlediğimi de

söyle e mi

...

* 3 *

İcad edildiği kaba sığamayıp, bir anda dünyayı saran “facebook” fenomeni, asla aklımdan geçirmediğim halde bana da ucundan kıyıcığından bulaştı.

Tescilli bir teknoloji özürlü olarak, bilgisayar kullanan kimi dostlarımın başarılarına hayran oluyorum.
Nereden, nasıl buldular beni, “facebook” kabilesine katılmak zorunda bıraktılar.
“Funwall” tabir edilen alanda bana gönderilen video yongalarını seyrederken, adını bilmediğim, soyadını tanımadığım birinin gönderdiği 9 Aralık 07 tarihli bir mesajla karşılaştım, mesaj aynen şöyle diyordu:

“efenım saygılar..siz bizim bildiğimiz tiyatro sanatçısı Alpay bey misiniz..?”

Basiretim bağlandı sanırım, adı Korhan Uygut olan bu beyefendiyi, biraz da gecikerek (yanıt verip vermemekte tereddüt ettim sanırım), 11 Aralık 07’de sadece

“Evet…” diyerek yanıtladım.

Korhan Bey, benim gibi beklemeden bir mesaj daha gönderdi, bu mesajın da tek hecesine dokunmadan aktarıyorum:

“Alpay Abi merhaba.geçen gün sizin hakkınızda araştırma yaparken internette bir sayfaya rastladım.Ve araplar köyünde bir tiyatro çektiğinizi öğrendim.ben araplar köyündenim.annemler hep anlatırdı bir zamanlar köyde tiyatro oynandığını ve o oyunun ne denli gerçekleri yansıttığını.o anlattığınız muhtar Ahmet bey eniştem.Oğlu gürcan da yanımda şu an.o sayfadaki resimlere bakınca o kadar çok gururlandık ki.Taşçı hüseyin dediğiniz resimlerdeki aslında ismi mehmet(yağcı mehmet derler)abi ona da gösterdim.Biz köyde bir kaç kişi köyün eski fotoğraflarından oluşan bir arşiv hazırlıyoruz.köylünün elindeki fotoğrafları buluyoruz.Ve bu konuda sizinde bize yardımcı olabileceğinizi düşündük.cvbınızı bekliyorum.saygılar.”

Mesajı okuduktan sonra şaşkınlıktan çakılıp kaldım desem abartmış olmam.
Yıllar önce, gençliğimizde arkadaşlarımla birlikte oluşturduğumuz bu tiyatro olayı, aradan geçen bunca zamandan sonra sanki bir yankı olarak geri dönüyordu.
Araplar Köyü’nde yarattığımız oyun, tüm arkadaşlarımın anılarında son derecede ışıklı bir yer tutuğu için yapıp-ettiklerimizin öyküsünü, blog sayfamda pek uzun olduğu için ikiye bölerek yayınlamıştım.
Amacım, oyunculuk ömrümün en şıkırdım işlerinden birini tarihe bırakmaktı.
Yazdıklarımın, yakınlarım ve dostlarımdan başka kimseler tarafından okunabileceğini aklımın köşesinden bile geçirmemiştim.
Oysa, biz oyunu oynadığımızda daha dünyaya bile gelmemiş bir genç adam tarafından okumuş olması bir mucize idi sanki.
Beni, sırtımdan kanatlar çıkarıp mutlandıran şey ise, oyunumuzun hala köyün sakinleri tarafından, dilden dile anılarak gençlere aktarılması oldu.
Dahası, oyunumuzu, o tarihte, (yazımda da uzunca belirttiğim gibi) köyü tehdit ettiğini gördüğümüz tehlikeleri, köy sakinlerini uyarmak adına kugulayıp, çatmıştık.
Uyarılarımızın kötü sonuçlarını yaşayan kişilerin bunu ikrar etmesi ise büyüleyici idi.
İnsanı, insana, insanla anlatan kadim mesleğimizin önüne geçilmez büyülü başarısı, bir kez daha yaşanıyordu.
Doğrusu bir oyuncu olduğuma hayatımda ilk kez, bu kadar derinden, inanç ve iman içinde, şükranlar duyarak sevindim.

Ağır bir soğuk algınlığı geçirdiğim için, Korhan’a verdiğim yanıt gecikti.
Bu gün kendisine o tarihte çektiğim tüm fotoğrafları göndererek yardımcı olacağımı yazdım ve yıllar sonra kendisi ile buluşmaktan çok mutlu olduğumu bildirdim…
Korhan hiç sektirmeden mesajıma yanıt verdi, aldığım bu yanıtı da hiç dokunmadan aynen aktarıyorum:

“Alpay abi saygılar geçmiş olsun..üzüldüm ciddi bir şey değildir umarım.esasen sızı bulmamız bır mucize bızım için...Ve buradaki o tiyatrolarınızı duyarak buyuduk diyebılırım. ben de sıze koyun şimdiki halını gönderebilim ama emin olun çok üzülecxeksiniz.çünkü sizin oynadıgınız tiyatro gerçek oldu ve heryer yabancıların oldu.biz adada kmışın kalmamızdan dolayı yerliyiz sadece. bizi çok mutlu edersiniz Alpay abi inanın çok ihtiyacımız var ve bir köy halkı artık b u eski fotoğrafları gördükten sonra keikelere başladılar. ve sizden geleceklerle bunu iyice anlatmak istiyorum..saygılar..."

Bu güzel sözlerin üzerine tek sözcükle olsun, yorum yapmayacağım…
Sadece “facebook”a müteşekkir olduğumu söylemekle yetineceğim…

Sevgili Korhan’ın köyün son halini gösteren fotoğraflarını ekliyorum…

* 2 *

kimlik
sonnet'si

ben aynada büyüdüm, aynalar ise bende;
acıları gezerken, sözlerimizle ikiz;
birlikte olduğumuz, ah, o ürkünç bedende
bakarken kendimize, sevişen günlerimiz
birer birer görünüp dibe çöker... ah, kısır bir
yolculuk bizimki... hani durak, yol nerde?
hangimiz ötekine giz oluruz ya da sır?
ayna tende dağılır, ten aynada yiter de
fırtına saatlerde aşklardaki ince kum
üstüme yığılırken, akşamları kederle
-ve sanki sevişirmiş gibi ikindilerle,
o dökülüp düşerse kırılan ben olurum...

kimliğim öldü benim, çoktan geçtim adımdan,
ah, başka bir şey değilim aynalarımdan...

Hilmi Yavuz

*1*

Çok uzun bir süredir bir tek satır olsun yazmadım sayfama.
‘Yazamadım’ demiyorum; çünkü, gerçekleştirdiğim bu su götürmez ayıbı, “Ah!.. Şu hayat gailesi yok mu!...” gibilerden, suyu çıkmış, bayatlamış bahanelerin ardına gizleyecek değilim.
Bu yaptığım hatanın tembellik, savrukluk, daha da kötüsü sorumsuzluktan başka bir adı yoktur.
Bencileyin, hiç ara vermeden, yılmadan, yorulmadan üretip yaratmanın çarmıhına gerilmiş birinin, çalışmaktan başka bir gailesi olabilir mi?...
Kendime daha fazla haksızlık etmeden sayfama dönüyor ve yeniden başlıyorum.
Bundan böyle sımsıkı bir disiplinle çalışıp üretmek kararlılığı içindeyim.

Cumhuriyet Gazetesi’nin haftanın Perşembe günleri, gazeteyle birlikte okuyucularına armağan ettiği Kitap Eki’nde yazılarını okumaktan büyük bir tad aldığım Selçuk Altun’dan kopye çekerek devam edeceğim yoluma.
Değerli yazar, sanat dünyasının artellerinde sürüp giden yolculuğunun tutanaklarını yayınlıyor Cumhuriyet Kitap Eki’nde.
Okurken, düşünürken, hayatı izler, gözlerken aldığı notlarla gelişip süren bir tür günce tutuyor.
Kimi zaman seçkin edebi alıntılar yapıyor, kimi zaman da sanat üzerine değini, irdeleme ve saptamalarda bulunuyor.
Yazarın güneşi bolca emmiş, capcanlı, kıvrak, kıvılcımlı, sıcacık, neşeli mi neşeli bir dili var.
Daldan dala atlayan serçe ayaklı notlar bunlar...
Güncesini yazmaktan duyduğu çalakalem mutluluk ve sevinç, çok lezzetli bir şurup gibi, damla-damla okuyucunun kanına karışıveriyor.
Notlarına tarih ya da saat düşmeyi seçmeyen yazar, birbirini izleyen numaralarla kodluyor zamanı...
Dört rakamlı notlar gözlerinizde akarken, okuyucusuna “Bakın ben ne kadar hamarat ve çalışkanım...” der gibilerden muzip bir gülücük hissediliyor satır aralarında.
Okuyanı haylı ciddi ama bir o kadar da kolay anlaşılır, yeğni bir yaşama sevinci sarıp sarmalıyor her notun sonunda.
Sanatla, özellikle edebiyatla yürek yüreğe içselleşmenin nabzı yükselten coşkusu bu...

Oruç Arıoba’nın “Çengelköy Defteri” de, beni Selçuk Altun’un defterleri gibi derinden etkilemişti.
Değerli yazarın bana pek hoş gelen yönteminden yararlanarak çalışma odamın sessizliğini ilmeklemeye başlıyorum.
Şu anda (12 Aralık 2007/00:27) ürpertili bir sevinç duyuyorum yüreğimde ve kendime yolun açık olsun diyorum...