* 10 *

Kerim Ağabey,
sabaha karşı düşüme geldi.
Konuşmuyordu öyle susuyordu,
nur yüzünden hiç eksik etmediği
gülücüğüyle.
Ağlamaya başladım,
başını salladı,
“sakın yapma!...” gibilerden.
O,

sahneden başka bir yerde asla ağlamazdı,
gülerdi,
güldürürdü,
hep gülerdi.
“Ustam çok özledim seni…” dedim;
“ben de…”
dedi o güzel sesiyle…
Uyandım,

baktım gerçekten ağlıyorum…